عطاراز شاعران توانمند ادب فارسی است که جایگاهی ارزشمند و بی بدیل در عرصه‌ی به کمال رساندن شعر زهد و عرفان در ادبیات فارسی به خود اختصاص داده است. از آنجا که قاصد بر زبان پارسی احاطه داشته، توانسته است با تأثیرپذیری از آثار و افکار عارف و شاعر بزرگ، عطار نیشابوری، نکات لطیف و تجربه‌های زهد و عرفان را در کسوتی زیبا و آراسته بیان کند و در لا به لای غزلیات خویش، نکات قابل ملاحظه و مهم زهد و عرفان را به بیانی شورانگیز ارائه کند تا آن اندازه که گرایش‌های زاهدانه در اشعارش مشهود باشد و در عمق روح و روان خواننده تأثیر بگذارد. این جستار که با شیوه توصیفی- تحلیلی ومقايسه اى انجام گرفته درصدد آن است تا به این سوال اصلی پاسخ دهد که میزان مشابهت یا مغایرت مضامین زهدی در اشعار این دو شاعر تا چه اندازه است تا با این هدف از طرفی بتوان به فضای فکری و نوع نگاه قاصد به مهم ترین مسائل حوزه زهد و عرفان دست یافت و از طرف دیگر، از این رهگذر بتوان میزان قرابت و نزدیکی درون مایه های زهدی این دو شاعر را سنجیده و گامی جهت تقریب ادبیات فارسی و شاعران پارسی گوی عراق برداشت.